Doe-het-helemaal-zelf in De Standaard Magazine

14 februari 07:00

De twee zonen komen mijn kamer binnengestormd: "Mama, mama, we moeten de krant gaan kopen!"
Twee uur later (Jah, de ochtendactiviteiten gaan nu eenmaal zo snel niet met twee opgewonden rakkers en een kleine veelvraat die zich klokvast om de volgende portie melk aan mama komt vastklampen en een onderbreking van de bloemendeliveryboy - Valentijn nietwaar? En het lief zit in 't buitenland deze maand - gevolgd door alweer een portie opgewonden "Mama, van wie is dat? Zo mooi? Ik weet waarom dat is, die is een beetje verliefd op jou dan!") hebben we het De Standaard Magazine in handen, en al zeg ik het zelf: wat een leuke gezinsfoto is dat! :)

Het artikel heb ik even overgenomen want is op een foto niet leesbaar denk ik.

Vrouw in de bouw

‘De kou was het ergst.’ Niet het afbreken, muren metsen, kabels trekken en vloeren leggen was lastig volgens Valerie Vanopbroeke, die eigenhandig haar hele huis verbouwde. Wel het slapen in de kou, in afwachting van een nieuw verwarmingssysteem. ‘2,5 jaar lang heb ik dag en nacht gewerkt, maar ik vond dat ik dit moest doen voor mijn zonen.’

‘Toen mijn zoon op school moest opschrijven wat het beroep van zijn moeder was, schreef hij “metser”.’ Valerie (30) grijnst. ‘Ik ben consultant.’ Maar dan wel één met een bijzonder vaardig paar handen. Op eigen houtje, zonder noeste man aan haar zij, verbouwde Valerie een huis in Adegem. Verbouwen als in: ‘Enkel de buitenmuren zijn min of meer blijven staan’. Hoe ze dat deed? Opzoeken op internet, en dan gewoon proberen. Af en toe falen, en dan gewoon opnieuw proberen. ‘Elke avond labeuren tot middernacht, en in het weekend als ik kon.’ Lees: als de zonen er niet waren, want met Edwar (6) en Henric (7) geniet Valerie één week op twee van een goedgevuld huis.

Maar waar haalt een slimme, frisse jongedame het eigenlijk in haar hoofd? ‘Bedoeling was om dit huis met mijn toenmalige partner te verbouwen, maar nog voor de start van de werken kwam het tot een scheiding. Ik wist dat ik, als alleenstaande moeder, het meest kans op een deftig eigen huis had door mezelf in te kopen. Wat ik dan ook heb gedaan, met de hulp van een sociale lening.’ Met haar beperkte budget besloot Valerie om alles zelf te doen, op een dekvloer leggen en muren pleisteren na. Uitbreken, binnen- en buitenmuren metsen, nutsleidingen leggen, vloeren leggen - parket én tegels -, valse plafonds plaatsen: allemaal bloedeigen werk. ‘Ik vond dat ik dat moest doen, dat ik mijn zonen een mooie thuis moest geven.’

Valeries plannen werden op zijn zachts gezegd sceptisch onthaald. ‘Niemand geloofde echt dat ik het zou volhouden. Ook tegenover stielmannen moest ik mij bewijzen, al waren ze behoorlijk onder de indruk als ze me aan het werk zagen. En hebben ze me geholpen op elke manier dat ze konden.’ Als Valerie buiten stond te metsen, zag ze voorbijgangers vertragen. ‘Mijn zonen stonden dan met hun schopje in de mortel te roeren. Die verwonderde blikken waren geld waard’ (lacht). Bij kennissen botste Valerie soms op weerstand: ‘Ze vroegen me vaak hoe ik zoiets kon betalen, in mijn eentje. Ik heb heel veel met recuperatiematerialen gewerkt en gigantisch bespaard op manuren. Maar eigenlijk gaat mijn rekening niemand anders iets aan, toch?’ Was het jaloezie om haar inzet, onbegrip voor de moeilijke weg die Valerie had gekozen, of afkeer van haar bij momenten bikkelharde situatie?

Een blauw oog, een paar gekneusde ribben en een chronisch gebrek aan slaap. Dat is uiteindelijk de balans na meer dan twee jaar verbouwen. ‘Ik heb een tijdje twee jobs gecombineerd om de verbouwingen te kunnen bekostigen. Ik pompte verder op een uur of vier slaap per nacht. Pauze heb ik niet genomen, het was een race. Wat me staande hield? De adrenaline, ongetwijfeld. Weet je, we hebben een jaar lang geen verwarming of stromend water gehad in huis. We leefden in twee slaapkamertjes, verwarmd door een elektrisch vuurtje. Water haalde ik in het kot in de tuin. Het regende binnen en het was koud. Dan denk je niet na, je doet gewoon verder. Mijn zoontjes, die vonden het vooral spannend.’ Ondertussen hebben Henric en Edwar er nog een halfzus bij, Aelis, want die noeste man, die kwam Valerie uiteindelijk toch tegen. ‘Maar dit is wel mijn huis, dit nemen ze me niet meer af.’ Nuchterheid en wilskracht, daarmee kom je blijkbaar ver.

Als souvenir voor zichzelf en voor de kinderen houdt Valerie een blog bij: http://ikverbouw.blogspot.be